دانشجوی کارشناسی ارشد، مدیریت و کنترل بیابان، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران.
چکیده
کلمه تالاب از نظر لغوی معادل wetland زمین های خیس به کار برده می شود و از دو کلمه تال و آب تشکیل شده است. کلمه تال در زبان هندی به معنی آبگیر است. بر اساس تعریف کنوانسیون رامسر که مهم ترین و فراگیرترین مرجع بین المللی مرتبط با حفاظت تالاب ها می باشد، در زمره تعاریف باز و گسترده است که در اغلب متون علمی مورد استناد قرار می گیرد. این تعریف به شرح ذیل است: “مناطق مردابی، آبگیر، توربزار، آبی طبیعی یا مصنوعی، دائم یا موقت با آب ساکن یا جاری، شیرین، لب شور یا شور و نواحی ساحلی دریاها که عمق آن ها در کم ترین جزر از 6 متر بیشتر نباشد. طبق این تعریف بسترهای علفی دریایی در مناطق ساحلی، پهنه های گلی و سنگی، درختان مانگرو، آب های شیرین، رودخانه ها، مصب ها، مرداب های جنگلی و دریاچه های شور نیز جزء تالاب ها محسوب می شوند و همان گونه که در تعریف مشخص است، حتی زیست بوم های مصنوعی نیز در ردیف تالاب ها قرار دارند. بر اساس بند ج ماده یک قانون اراضی مستحدث و ساحلی :تالاب، اعم از اراضی مرداب، باتلاق یا آب بندان طبیعی که سطح آن در حداکثر ارتفاع آب از پنج هکتار کمتر نباشد”. تالاب ها اغلب دارای سه ویژگی زیر می باشند: دارای آب در سطح و یا در منطقه ریشه دوانی هستند؛ دارای خاک ویژه و متفاوت از خاک مناطق اطراف می باشند (خاک های هیدرومورف)؛ دارای گیاهان آبدوست (هیدروفیت) بوده که خود را با شرایط غرقابی تطبیق داده اند و برعکس، در آن ها گیاهان حساس به غرقاب شدن دیده نمی شود.
)