1
استادیار، گروه احیاء مناطق خشک و کوهستانی، دانشکده منابع‌طبیعی، دانشگاه تهران.
2
دانشجوی کارشناسی، مهندسی طبیعت، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران.
چکیده
فرسایش بادی یکی از جنبه‌های مهم تخریب اراضی در مناطق خشک و نیمه‌خشک محسوب می‌شود (Coppinger و همکاران 1991) طبق برآورد‌های کنوانسیون بین‌المللی مقابله با بیابان‌زایی سازمان ملل متحد، یک چهارم اراضی جهان در برگیرنده یک پنجم جمعیت جهان می‌باشد، تحت‌تاثیر پدیده‌ی بیابان‌زایی می‌باشند (UNCOD,1997). لذا مقابله با بیابان‌زایی برای کاهش فقر جهانی و همچنین تعدیل کاهش تنوع‌زیستی و تغییرات اقلیمی انسان‌ساز بسیار ضروری می‌باشد (MEA,2005). به دلیل مشکلات اساسی ایجاد شده در اثر حرکت تپه‌های ماسه‌ای و تاثیرات مخرب آن‌ها بر شهرها، روستاها، مناطق مسکونی، کارخانه‌های صنعتی، خطوط ارتباطاتی، اراضی زراعی، شبکه‌های آبیاری و زهکشی و آلودگی هوا، مقابله با حرکت تپه‌های ماسه‌ای و تثبیت آن‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار می باشد (Fadhil، 2002). فعالیت‌های مربوط به محدودکردن صدمات ناشی از ماسه‌های بادی از قرون وسطی آغاز شده و همچنان نیز ادامه دارد. این مقابله‌ها در ابتدا اغلب به صورت بیولوژیک بودند و پس از انقلاب صنعتی به سمت اقدامات فیزیکوشیمیایی حرکت کردند. با توجه به پیشرفت تکنولوژی و افزایش فرآورده‌های نفتی و همچنین مشکلات محیطزیستی، استفاده از مواد کارآمد‌تر و ارزان‌تر ضرورت پیدا کرده‌است. یکی از روش‌های موثر در کنترل ماسه‌های روان مالچ‌پاشی است که کشور ما نیز در این زمینه اقدامات موثری انجام داده است.
)