بیابان‌ها به علت شرایط ویژه اقلیمی و کمبود پوشش‌گیاهی مستعد فرسایش‌های بادی و آبی بوده و سهم قابل‌توجهی از سرزمین ایران را دربر گرفته‌اند که به علت سوء مدیریت بر وسعت آن افزوده می‌گردد. بیابان لوت بیست و هفتمین بیابان بزرگ جهان است و ازجمله مناطق فرا گرم و خشک جهان محسوب میشود که هسته آن در سال‌های ۲۰۰۴، ۲۰۰۵، ۲۰۰۶، ۲۰۰۷ و ۲۰۰۹ گرم‌ترین نقطه بر سطح کره‌ی زمین شناخته‌شده است، که بیشترین دمای آن در سال ۲۰۰۵ با بیشینه 7/70 درجه سانتی‌گراد ثبت گردیده است. بیابان لوت با وسعتی حدود 25 هزار کیلومترمربع، متنوع‌ترین، کم‌نظیرترین و حتی منحصربه‌فردترین عارضه‌های طبیعی بوم‌سازگان‌های بسیار گرم و خشک دنیا را در خود جای‌داده است. ریگ یلان، ناحیه کلوت‌ها، خندق‌ها و تنگ‌های آبرفتی، چاله مرکزی، دشت‌های ریگی (هامادا)، پست‌ترین فروافتادگی لوت و نقاط گرمایی زمین ازجمله ویژگی‌های طبیعی لوت است. روستاهای موجود در مناطق بیابانی لوت به همراه پدیده‌های فرسایشی، هریک با مناظر بدیع و خاص خود به لحاظ عوامل طبیعی و اکولوژیکی جاذبه‌های گردشگری را ایجاد کرده‌اند. در دهه‌های گذشته با عدم توجه به اصل توسعه پایدار و نبود برنامه‌های گردشگری مناسب پدیده‌های طبیعی این بیابان دست‌خوش تغییر شده‌اند که در صورت ادامه یافتن تخریب‌ها، زنگ خطر جدی یونسکو را به همراه خواهد داشت.
)